Een balans tussen werk en privé. Heb ik, hebben we, altijd belangrijk gevonden. Zéker toen er kinderen kwamen. We hebben veel geluk gehad, konden het allemaal redelijk redden met twee niet-fulltime banen, hulp van oma en verlofregelingen en een klein beetje kinderopvang en nso. Tot nummer drie er was, en we bewust kozen dat ik thuis zou blijven: rust voor de kinderen, rust voor de man en veel lol voor mij omdat ik nou eenmaal wel heel tof vind om bij ze te zijn en ze te zien opgroeien én graag meer tijd aan mijn eigen bedrijfje vanuit huis wilde besteden.
Het ging steeds beter, en leverde steeds meer op. Tot het opeens weer slechter ging, en de inkomsten drastisch zijn gedaald, hoe hard ik er ook aan trek. Je kent die Tele2man? “Van duur design, naar mega meubelmagazijn”. Of “Van shoppen in Parijs, naar shoppen voor de laagste prijs”. Zoiets. Van double-income-no-kids naar drie dure kinderen en een salaris met een fooitje. Ik zelf koop dus vrijwel geen nieuwe kleding en beknibbel op de stomste dingen, maar de kinderen groeien wel door. En als ik dan in de winkel sta met mijn dochter en ze graag een broek van 60 euro wil – wat bij al haar vriendinnen en bij ons vroeger ook geen enkel probleem was – dan moet ik nu even een paar keer slikken.
Dus, ehm, misschien toch maar een baantje buitenshuis dan, voor mij? Maar wat? Ik heb een goede opleiding, en veel ervaring, maar een serieuze baan vinden binnen dat vakgebied voor minder dan 4 dagen per week? Hmh. Binnen schooltijden? Kansloos. Al dan niet zwart schoonmaken dan? Dat zwart, dat lukt wel , als ik mijn eigen sopjes zie. Iets administratiefs op de lokale school? Daar vragen ze dan toch weer liever een mbo-er met administratieve opleiding voor. Bovendien ben ik nogal slecht aan de telefoon. Textbroker, heb ik eens geprobeerd, teksten schrijven. Het leverde me 6 euro op voor een halve dag werk.
En toen opeens viel mijn oog op een vacature. Precies het werk wat ik toen ook deed. Het was lekker dichtbij en overheid, dus balans werk en privé was begrip voor. Na wikken en wegen (man was enorm enthousiast: doen!) waagde ik de stap, en solliciteerde. Met lood in mijn benen, want ik zag overal zorgberen op de weg.
Al snel kwam de reactie, ik mocht komen. Op het gesprek werd duidelijk dat zij het wel zagen zitten, en ik kreeg er ook zin in, maar…. daar kwam een hele grote aap uit de mouw, déze afspraak was voor mij naast de deur, het werk zelf werd grotendeels in een andere vestiging 60 km langs filegevoelige snelweg gedaan. Potver. Net nu ik in mijn hoofd al langzaam aan het idee begon te wennen. Aan het einde van de afspraak spraken we af even te kijken wat er mogelijk is op het gebied van part-time werken, thuis werken, op de andere locatie etc. Ik zou informeren bij naschoolse opvang.
En dat is dus een beetje mijn spagaat. Als ik twee kinderen had gehad had ik die baan weer prima aangekund, ook wel weer zin in. De pubers kunnen zich steeds meer zonder ons kunnen redden. Zij zouden het geen probleem vinden als mama een paar dagen per week van acht tot zes weg is. Opa en oma daarentegen hebben steeds meer zorg en hulp nodig, en ik wil daar graag een steentje aan bijdragen. Er zijn meer kinderen en ik kan ook buiten werktijden naar ze toe. Het probleem zit ‘m een beetje in de jongste. Nog nét te klein om zichzelf te redden, en het is een niet gemiddeld kind. Een heel slim kind, die soms ongelofelijk onhandig is of blokkeert, moeilijke trekjes, die niet iedereen begrijpt of mee uit de voeten kan. En hij hangt enorm aan mij en niet aan zijn vader. Ik maak me een beetje zorgen of ik hem nu al per direct ineens drie of vier dagen voor én na school alleen moet laten.
