Soms ben ik wat warrig, dromerig. Of ongeduldig, dat kan ook. Dan ben ik in mijn hoofd al met de volgende actie bezig als de verkoopster achter de kassa nog uitbreid mijn spullen in staat te pakken of een bonnetje aan het printen is. Ik vind een vriendelijke begroeting of gedag zeggen wel een must, dus als het dan (eindelijk) “Fijne dag nog, mevrouw” klinkt kijk wens ik haar natuurlijk van harte hetzelfde. En hoe meer ik weggedroomd ben uit het hier en nu, hoe lastiger het is om de hersens er weer bij te betrekken. Meestal gaat het op de automatische piloot, en dan zeg ik óf haar tekst na, óf ik roep “hetzelfde!”
